biografia
O filigranowej aktorce urodzonej 13 listopada 1938 roku w małej miejscowości Marshaltown (Iowa, USA) mówiło się, że to najbardziej paryska aktorka z Amerykanek. Ten status zawdzięczała poniekąd Otto Premingerowi.
W 1956 roku reżyser ten wybrał ją spośród 18 tysięcy dziewcząt, aby zagrała tytułową rolę w filmie "Święta Joanna". Mimo, iż film został źle przyjęty w USA, to jednak spodobał się w Europie. Preminger, wykorzystując ten fakt, sięgnął po Jean Seberg raz jeszcze, realizując we Francji bestseller Françoise Sagan "Witaj smutku". Rola Cecile okazała się przepustką do wielkiej kariery. Młodziutka Seberg, jako filmowa córka Davida Nivena, stworzyła postać pełną naturalności i spontanicznego wdzięku, a poprzez buntowniczą amoralność porównywano ją z bohaterkami Brigitte Bardot.
Natychmiast przestała być we Francji osobą anonimową. Oczarowana atmosferą paryskiej cyganerii lat 50., związała się na stałe ze stolicą Francji. 5 września 1958 roku wyszła za mąż za poznanego w trakcie realizacji "Witaj smutku" adwokata François Moreuila.
Po dwóch filmach brytyjskich ("Mysz, która ryknęła", "Let No Man Write My Epitaph") Jean-Luc Godard zaproponował jej rolę amerykańskiej studentki Patricii Franchini, w sztandarowym dziele Nowej Fali "Do utraty tchu". Filmem tym na stałe przeszła do historii kina. Godard znalazł nie tylko właściwy styl, aby ukazać swoje anarchistyczne koncepcje, że wolność to przede wszystkim intensywne życie chwilą - trafił też na idealną parę aktorów (Seberg, Belmondo).
W kilku następnych produkcjach aktorka raczej powielała motyw młodej Amerykanki w Paryżu (m.in. "In the French Style"). Regularnie odwiedzała też Stany Zjednoczone i szukała interesujących scenariuszy. Mimo udziału w paru wartościowych filmach, nigdy nie spotkała się z pełną akceptacją rodzimej publiczności.
W 1963 roku wyszła po raz drugi za mąż. Została żoną konsula generalnego Francji w Los Angeles, pisarza i dyplomaty - Romaina Gary'ego. Od tej pory zaczęto ją odbierać jako damę z elitarnego towarzystwa, a nie aktorkę. Nawet główna rola w dramacie Roberta Rossena "Lilith", gdzie zagrała pacjentkę szpitala psychiatrycznego, która niszczy zakochanych w niej lekarza, nie została w pełni doceniona.
W latach 1968-70 kolejna próba zdobycia amerykańskiej widowni okazała się ostatnią. Wzięła udział w czterech dużych, komercjalnych projektach ("Pomaluj swój wóz", "Wahadło", "Port lotniczy", "Macho Callahan"). Była w tych produkcjach jedynie ozdobą, a same role nie zostały najlepiej dobrane. Dodatkowo, podczas realizacji ostatniego filmu stała się obiektem wrogiej kampanii inspirowanej przez FBI, mającej charakter odwetu za pro-murzyńskie deklaracje i udzielenie schronienia poszukiwanemu przez policję Hakimowi Jamalowi, powiązanemu z ugrupowaniem "Czarnych Panter".
W 1971 roku mówiło się głośno o nieudanym zamachu na jej życie. Powrót do ojczyzny uważała więc za niemożliwy, zwłaszcza, że z Romainem Gary (ojcem jej syna Alexandra Diega) rozstała się trzy lata wcześniej. Zresztą nigdy nie miała szczęścia do trwałych związków. Próby czasu nie wytrzymało również jej trzecie małżeństwo, z poślubionym w 1972 roku Denisem Berry. Niejako skazana na pobyt w Europie wybierała teraz role najczęściej w filmach społeczno-politycznych ("Camorra", "Porwanie", "Osobliwa miłość") oraz podróżowała między Anglią, Francją, Hiszpanią i Włochami. Spróbowała też sił jako reżyser, realizując w 1974 roku półgodzinną "Balladę dla Billy Kida".
Aktywność zawodowa nie powstrzymała jednak postępującej schizofrenii, która sprawiła, że plan filmowy zastępowały aktorce coraz częstsze pobyty w klinikach. Gdy wydawało się, że Seberg najgorszy okres ma już za sobą i w 1979 roku pojawiła się na planie filmu Raoula Coutarda "La Légion saute sur Kolwezi" - okazało się, że nie jest już zdolna do dłuższego wysiłku. 8 września tegoż roku, połykając śmiertelną dawkę środków nasennych, popełniła samobójstwo. Jej ciało znaleziono po kilku dniach na tylnym siedzeniu własnego samochodu, zaparkowanego na przedmieściach Paryża.
Grób Jean Seberg znajduje się na cmentarzu "Montparnasse", pośród wielu sław zasłużonych dla francuskiej kultury.
W 1956 roku reżyser ten wybrał ją spośród 18 tysięcy dziewcząt, aby zagrała tytułową rolę w filmie "Święta Joanna". Mimo, iż film został źle przyjęty w USA, to jednak spodobał się w Europie. Preminger, wykorzystując ten fakt, sięgnął po Jean Seberg raz jeszcze, realizując we Francji bestseller Françoise Sagan "Witaj smutku". Rola Cecile okazała się przepustką do wielkiej kariery. Młodziutka Seberg, jako filmowa córka Davida Nivena, stworzyła postać pełną naturalności i spontanicznego wdzięku, a poprzez buntowniczą amoralność porównywano ją z bohaterkami Brigitte Bardot.
Natychmiast przestała być we Francji osobą anonimową. Oczarowana atmosferą paryskiej cyganerii lat 50., związała się na stałe ze stolicą Francji. 5 września 1958 roku wyszła za mąż za poznanego w trakcie realizacji "Witaj smutku" adwokata François Moreuila.
Po dwóch filmach brytyjskich ("Mysz, która ryknęła", "Let No Man Write My Epitaph") Jean-Luc Godard zaproponował jej rolę amerykańskiej studentki Patricii Franchini, w sztandarowym dziele Nowej Fali "Do utraty tchu". Filmem tym na stałe przeszła do historii kina. Godard znalazł nie tylko właściwy styl, aby ukazać swoje anarchistyczne koncepcje, że wolność to przede wszystkim intensywne życie chwilą - trafił też na idealną parę aktorów (Seberg, Belmondo).
W kilku następnych produkcjach aktorka raczej powielała motyw młodej Amerykanki w Paryżu (m.in. "In the French Style"). Regularnie odwiedzała też Stany Zjednoczone i szukała interesujących scenariuszy. Mimo udziału w paru wartościowych filmach, nigdy nie spotkała się z pełną akceptacją rodzimej publiczności.
W 1963 roku wyszła po raz drugi za mąż. Została żoną konsula generalnego Francji w Los Angeles, pisarza i dyplomaty - Romaina Gary'ego. Od tej pory zaczęto ją odbierać jako damę z elitarnego towarzystwa, a nie aktorkę. Nawet główna rola w dramacie Roberta Rossena "Lilith", gdzie zagrała pacjentkę szpitala psychiatrycznego, która niszczy zakochanych w niej lekarza, nie została w pełni doceniona.
W latach 1968-70 kolejna próba zdobycia amerykańskiej widowni okazała się ostatnią. Wzięła udział w czterech dużych, komercjalnych projektach ("Pomaluj swój wóz", "Wahadło", "Port lotniczy", "Macho Callahan"). Była w tych produkcjach jedynie ozdobą, a same role nie zostały najlepiej dobrane. Dodatkowo, podczas realizacji ostatniego filmu stała się obiektem wrogiej kampanii inspirowanej przez FBI, mającej charakter odwetu za pro-murzyńskie deklaracje i udzielenie schronienia poszukiwanemu przez policję Hakimowi Jamalowi, powiązanemu z ugrupowaniem "Czarnych Panter".
W 1971 roku mówiło się głośno o nieudanym zamachu na jej życie. Powrót do ojczyzny uważała więc za niemożliwy, zwłaszcza, że z Romainem Gary (ojcem jej syna Alexandra Diega) rozstała się trzy lata wcześniej. Zresztą nigdy nie miała szczęścia do trwałych związków. Próby czasu nie wytrzymało również jej trzecie małżeństwo, z poślubionym w 1972 roku Denisem Berry. Niejako skazana na pobyt w Europie wybierała teraz role najczęściej w filmach społeczno-politycznych ("Camorra", "Porwanie", "Osobliwa miłość") oraz podróżowała między Anglią, Francją, Hiszpanią i Włochami. Spróbowała też sił jako reżyser, realizując w 1974 roku półgodzinną "Balladę dla Billy Kida".
Aktywność zawodowa nie powstrzymała jednak postępującej schizofrenii, która sprawiła, że plan filmowy zastępowały aktorce coraz częstsze pobyty w klinikach. Gdy wydawało się, że Seberg najgorszy okres ma już za sobą i w 1979 roku pojawiła się na planie filmu Raoula Coutarda "La Légion saute sur Kolwezi" - okazało się, że nie jest już zdolna do dłuższego wysiłku. 8 września tegoż roku, połykając śmiertelną dawkę środków nasennych, popełniła samobójstwo. Jej ciało znaleziono po kilku dniach na tylnym siedzeniu własnego samochodu, zaparkowanego na przedmieściach Paryża.
Grób Jean Seberg znajduje się na cmentarzu "Montparnasse", pośród wielu sław zasłużonych dla francuskiej kultury.
Pobierz aplikację Filmwebu!
Odkryj świat filmu w zasięgu Twojej ręki! Oglądaj, oceniaj i dziel się swoimi ulubionymi produkcjami z przyjaciółmi.
