Wynika to z faktu, że docelowo były ambitnymi projektami, które skierowano na tor generowania zysku. Zostały nakręcone tak jak nakręcone, ale dialogi były stworzone dla bardzo ambitnych obrazów. Dlaczego tak się stało, możemy się tylko domyślać(fakt że nie zachowała się kopia oryginalnego montażu tylko jedynie pocięte fragmenty też o czymś świadczy).

Oba filmy były pierwszymi poruszającymi tematy tabu w USA lat 80-tych - a więc marginalizacji weteranów wojny wietnamskiej, fraggingu i tzw. MIA. Kiedy senat anulował podpisane przez Nixona decyzję o wypłacenie odszkodowań Hanoi – (ponieważ „Ameryka nie przegrywa wojen”) steki amerykańskich żołnierzy pozostało w obozach w Indochinach. Kolejne administracje skutecznie zacierały po nich ślady szczodrze przyznając ordery pośmiertne i udając wysiłki zmierzające do „ustalenia ewentualnej obecności jakiś amerykańskich jeńców w tym obszarze świata” - oczywiście bez powodzenia. Jednak jeszcze w 2000 roku wywiad satelitarny Rosji przedstawił zdjęcia kambodżańskiej dżungli z wykarczowanym fragmentem układające się numer identyfikacyjny amerykańskich dog tag – więc wychodzi na to Waszyngton bardzo nieskutecznie ich szukał(co nam obrazuje w Rambo II osoba Murdocka).

O ile wcześniej zdarzały się obrazy oskarżające Polityków i wojskowych zarówno o klęskę, jak i samą obecność amerykanów w II wojnie indochińskiej, to po raz pierwszy film oskarżał całe społeczeństwo. Rambo w oryginale nie był jedyną główna postacią – równorzędną do niego miał być szeryf – również weteran, ale wcześniejszej wojny i tylko o dosłownie jedna klasę stojący niżej od Rambo. On jednak wrócił jako bohater ubóstwiany przez wszystkich w swoim miasteczku i to było fundamentem jego kariery. Rambo natomiast powraca sam, po koszmarze obozu jenieckiego, a w kraju jest opluwany i nazywany mordercą kobiet i dzieci. Nic dziwnego że jak sam stwierdza "...w dżungli wszystko było proste" i miał przyjaciół. Konflikt tych dwóch postaci miał ukazywać hipokryzję społeczeństwa.