Bardzo zabawny film. Pomimo upływu wielu, wielu lat od premiery można go z niesłabnącą przyjemnością oglądać i przypuszczam, że tak zostanie bardzo długo. Składa się na to kilka elementów: sprawnie opowiedziana historia, zabawne dialogi, dobre aktorstwo i ciekawa oprawa muzyczna. Zabiegi proste lecz skuteczne.
Lee Marvin najczęściej kojarzony z wizerunkiem kinowych twardzieli doskonale spisał się w roli komediowej, która przyniosła mu nagrodę Akademii Filmowej.
Scena w zakładzie pogrzebowym gdy jako rewolwerowiec będący pod wpływem alkoholu , a ściśle mówiąc narąbany w trupa, śpiewa nad zwłokami tatusia Kasi „Happy Birthday to You”, a następnie potężnym dmuchnięciem gasi świece stojące przy trumnie jest prawdziwym majstersztykiem i można ją tylko naśladować gdyż lepiej zagrać nie uda się.
Jane Fonda-Kasia. Słodziutkie, śliczniutkie niewiniątko z diabłem za skórą (zagranie tego nie przysporzyło aktorce specjalnych problemów), przemienia się po tragicznej śmierci tatusia w żądną krwawej zemsty bandziorkę jakby ją ktoś nakarmił po północy surowym mięsem jednak zachowuje wrażliwość i porażający urok osobisty. Lubimy Kasiunię i nie zauważamy, że z niej większy bandyta niż wszyscy przebywający w azylu dla poszukiwanych.
Do tego wszystkiego łatwo wpadająca w ucho ballada, którą bez problemu można zanucić po zakończeniu projekcji, bardzo sprawnie śpiewana na raty przez dwóch dżentelmenów pojawiających się na ekranie w dowolnie wybranych momentach, co może trochę irytować i wywoływać chęć wprowadzenia nowej postaci typu Clint Eastwood z filmów Sergia Leone, która z lulką w zębach, nie wychodząc z baru, kropnie rzępolących muzykantów, bo nie dają spokojnie kaca wyleczyć.
Jeśli ktoś tego filmu nie widział, zachęcam do obejrzenia. Myślę, że może spodobać się również wychowanym na kinie typu „łubu, dubu” młodym ludziom, a jeśli nie to nie szkodzi i tak się zestarzeją.